De 4de juli kan ik niet zo maar voorbij laten gaan. Bijna iedereen weet dat op deze dag de onafhankelijkheid van de US wordt gevierd. Maar ik heb het uiteraard over de film die een andere kijk op de Vietnam-oorlog geeft.
Er zat weer een grote jongen aan te komen. Dat het een grote jongen werd, wist ik op dat moment natuurlijk niet. Pas later als zo'n productie allerlei 'awards' binnensleept en een kaskraker wordt, krijg je enig idee waaraan je hebt meegewerkt.
Willem Dafoe kwam weer opdagen. Ik kende hem van Platoon.
In zijn kielzog Tom Cruise, waar ik toen nog nooit van gehoord had ( hij had er net de film 'Topgun' opzitten)
en Tom Berringer, ondertussen ook een legende op het witte doek.
Als director verscheen ook een oude bekende, Oliver Stone, deze keer vergezeld door vrouw en kinderen, die voor de kerst waren overgekomen.
We gingen voor:....
--Born on the 4th of july-
De oorlogsscènes voor deze film werden geschoten in het uiterste noorden van de Philippijnen, op het strand bij Laoag, de hoofdstad van Ilocos Norte, de thuisprovincie van president Ferdinand Marcos.
Een onrustige provincie met regelmatig geweld. Het militaire materieel dat we op de set nodig hadden ( vooral het grotere spul ) was eigendom van de Philippine Army, zo ook de tanks (APC's) die werden ingezet. Echt spul dus. Het was eind december 1988, de geplande opnamen werden aangepast omdat de tanks die we nodig hadden, de afgelopen nacht waren ingezet tegen rebellen en nog niet terug op de set waren. Ze kwamen bij wijze van spreken met 'warme' loop aan. Olivier Stone, de director, wilde zijn opnames die dag afsluiten met een ondergaande zon tegen een décor van oprukkende troepen tussen zandopstuivende APC's ( Armoured Personnel Carriers ) dus we hadden de tijd.
”We rennen van duin naar duin tussen de beschietingen door en richten ons vuur op de vijand. Het strand staat in lichterlaaie, alle huisjes, gebouwd van bamboe, riet en palmbladeren geven een geel-oranje vuurgloed, alles nog eens aangewakkerd door extra brandstof en explosieven. De dorpelingen rennen en vliegen rond om iets van hun hebben en houden te kunnen redden. Een paar kippen, een geit en andere belangrijke dingen worden zo meegepakt.”
.Daar wordt je moe van
.... Bijna al deze mensen zagen ook écht hun boeltje verbranden.
Het bleek goedkoper het hele dorp uit te kopen dan een set te bouwen die er net zo realistisch en gedetailleerd uitzag. Het scheelde zeker veel tijd en een groot deel van de bevolking kreeg niet alleen schadevergoeding, maar mocht óók als figurant meedoen ............
Zo'n kerstcadeautje zal best van pas gekomen zijn.
”Het lopen, eigenlijk meer snelwandelen, door het mulle zand met een M60-machinegun op m'n schouder, valt de eerste keer best mee. De tanks knarsen tussen hun rupsbanden, het is stoffig en lawaaierig en best wel link als je te dicht in de buurt loopt. Als die dingen zich wenden gaat dat schoksgewijs en huppelt het gevaarte met een sprongetje de gestuurde kanten op. Daar wil je niet onder komen. Maar, het is niet gauw goed.”
'Heer Olivier' wilde beter en riep geregeld cut, back to nr.one. Wat inhield dat we terug moesten naar ons beginpunt en de scène op-nieuw werd gefilmd. Dan is zo'n stukje ganzenpas van een aantal minuten best een flinke afstand geworden dat je moet terugkuieren! En niet één keer, nee, wel vier keer opnieuw.
Zo'n M-60 wordt dan looiig en moet van de ene schouder naar de andere gegooid worden, en blijven rennen. Daar deed hij het volgens mij om, de vermoeidheid straalde van ons af, de jongens bovenop de APC waren beter af...
Die soldatenkisten voelden steeds zwaarder aan en m'n schouders waren beurs, soms werd het rennen een beetje strompelen en struikelen. Dat zal er best een stuk echter hebben uitgezien.
De bekkentrekkende Willem Dafoe was populair op de set, dit in tegenstelling tot zijn collega Tom Cruise die zich eerder afzonderde en bij zijn eigen clubje bleef. Ik heb me kostelijk vermaakt tijdens de opnamen waarbij Dafoe obsceen zijn draaiende tong liet filmen. De on-gein en hilariteit vóór de opnames waren eigenlijk leuker dan de scène zelf.
Op de zelfde locatie werd trouwens ook het revalidatiecentrum met de rolstoelen gefilmd.
“ De grote internationale producties brengen meestal hun eigen stuntmensen en dubbels mee, ik was dan ook aangenaam verrast toen in door de castingdirector werd gevraagd stand-in te zijn voor Willem Dafoe. Het klinkt interessanter dan het is.
Stand-ins worden vaak ingezet voor het 'blocken' voor de camera. De belichting en camera-instellingen worden zo uitgetest en er wordt een 'rehearsel' uitgedraaid. Als alles dan klopt en er echt gedraaid gaat worden, komen de grote jongens zelf opdraven en worden wij met een bedankje langs de kant gezet. Verschil moet er zijn toch ? Maar het is hartstikke leuk om te doen en bloopers worden er niet van je gemaakt.
Een ander verhaal is het als je als 'body-double' de rol over moet nemen tijdens de opnames omdat er bijvoorbeeld een stunt gedaan moet worden. Zelfs Chuck Norris had dubbels rondlopen voor als het te gevaarlijk voor hem werd. En dan moet je niet denken aan vechtscènes, want dat kan hij tenslotte beter dan wie ook, maar bijvoorbeeld aan een risicovolle sprong uit een vliegtuig of andere zaken die de productie kunnen vertragen. En vaak mag van de verzekering een bepaalde actie niet worden uitgevoerd. Maar of je daar nu blij mee moet zijn om een stunt te doen die voor Chuck te gevaarlijk is..... “
Tijdens MIA-3 stond ik als 3de double klaar om, indien nodig, in actie te komen. Maar double-1 verstond zijn werk goed, zodat zelfs nr. 2 kon blijven 'zitten'. Ik vond het niet zo erg.
No comments:
Post a Comment